Του Αντώνη Νικολετάκη / Basketballmind.com

Σαν γνήσιο τέκνο των ανοιχτών γηπέδων και έχοντας παίξει ανυπολόγιστο αριθμό μονών, πριν αλλά και μετά απο κάθε προπόνηση, έχω σε μεγάλη εκτίμηση το street ball.

Aντιπροσωπεύει μια πλευρά του μπάσκετ που δεν έχει να κάνει με συστήματα, αλλά με την ατομική τεχνική.

Xωρίς πραγματική πίεση για το αποτέλεσμα, αφού το διακύβευμα είναι η καζούρα που ακολουθεί, ή το πολύ πολύ καμμιά μπύρα, μπορεί κανείς να επιχειρήσει δύσκολους χειρισμούς, τους οποίους πιαθανότατα δεν θα επιχειρούσε σε ενα πραγματικό αγώνα.

Έτσι λοιπόν, στο street ball συναντά κανείς τύπους που κάνουν απίστευτα πράγματα με την μπάλα.

Όχι σπάνια, κάποιοι απο αυτούς διακρίνονται και στο πραγματικό παιχνίδι.

Κάποιοι, λιγότεροι φυσικά, όπως ο Dr J, o Iverson ή ο Wilt Chamberlain, οχι μόνο διακρίθηκαν αλλά αναγνωρίζονται ως τρείς απο τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών.

Και είναι κι άλλοι.

Οχι πολλοί πάντως.

Η παρατήρηση ετών μου έχει δείξει πως οι μπασκετμπωλίστες με έντονα τα χαρακτηριστικά του street ball στο παιχνίδι τους, σχεδόν ποτέ, δεν φτάνουν εκεί που υπόσχεται το ταλέντο τους.

Γιώργος Διαμαντόπουλος – Νίκος Παππάς, οι Έλληνες Streetballers

Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων παικτών είναι ο Γιώργος Διαμαντόπουλος και ο νεότερος Νίκος   Παππάς. Για το Νίκο φυσικά ελπίζω να διαψευστώ, μιας και βρίσκεται μόλις στην αρχή της καριέρας του, οι πιθανότητες πάντως δεν είναι υπερ του.

Για το Γιώργο το γνωρίζουμε ήδη. Ένα εκτυφλωτικό (μπασκετικό) ταλέντο κατα τη γνώμη μου, που μας έδειξε μόλις ένα ελάχιστο ποσοστό των απεριόριστων ικανοτήτων του.

Μια απάντηση γι’αυτό που συμβαίνει, (αν παραδεχτούμε οτι εχω δίκιο…) είναι πως αυτοί οι τύποι δύσκολα μπαίνουν σε καλούπι. Δύσκολα μπαίνουν σε ενα πρόγραμμα κι ακόμα πιο δύσκολα συνεργάζονται. Θα προσέξατε πως έβαλα το ”μπασκετικό” σε παρένθεση.

Μετά απο τόσα χρόνια παρατήρησης, έχω καταλήξει στην άποψη, πως ο όρος ταλέντο περιλαμβάνει ενα πλήθος τεχνικών,  αθλητικών, και ψυχολογικών χαρακτηριστικών.

Οχι με αυτή τη σειρά. Θεωρώ τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά σημαντικότερα.

Βάλτε τα πρώτα. Ακολουθούν τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τέλος τα αθλητικά. Οι  σωστές τιμές μας δίνουν το σωστό αποτέλεσμα. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα της θεωρίας μου είναι ο Σπανούλης.

Τεχνικά θα τον βαθμολογούσα με 8 στα 10. Aθλητικά παίρνει επίσης 8 στα 10.

Ψυχολογικά όμως παίρνει 10 με τόνο στα 10. Αυτές οι τιμές μας δίνουν εναν απο τους καλύτερους σύγχρονους παίκτες στην Ευρώπη.

Στο άλλο άκρο της θεωρίας μου, βρίσκουμε το Διαμαντόπουλο. Τεχνικά θα του έδινα 10 στα 10.

Αθλητικά θα του έδινα 8 στα 10. Ψυχολογικά θα του έδινα 7 στα 10.

Αυτές οι τιμές μας δίνουν εναν μπασκετμπωλίστα, που χαίρεσαι να πληρώνεις εισιτήριο για να τον βλέπεις να ζωγραφίζει στο γήπεδο. Όμως αν ρωτήσεις 10 προπονητές ποιόν απο τους δυο θα ήθελαν στην ομάδα τους, το Σπανούλη ή τον Διαμαντόπουλο ( την εποχή της ακμής του) το αποτέλεσμα θα ήταν συντριπτικό υπερ του πρώτου.

Οι streetballers είναι ψυχολογικά ασταθείς.

Αρκούν να συμβούν ψιλοπράγματα, για να βγούν εντελώς εξω απο το ρυθμό τους. Τι μπορεί να είναι αυτό; Eνα λανθασμένο σφύριγμα των διαιτητών εναντίον τους (οχι εναντίον της ομάδας τους), το οτι δεν ξεκίνησαν πεντάδα (θα ακολουθήσει ειδικό άρθρο γι’αυτό) ή ο μειωμένος, κατα τη γνώμη τους, χρόνος συμμετοχής.

Νοιώθουν οτι αμφισβητούνται και η απόδοσή τους πέφτει κατακόρυφα. Για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό;

Oι παίκτες που ανήκουν σ’αυτή την κατηγορία, έχουν μια έπαρση που πηγάζει απο την τεχνική υπεροχή τους. Κάνουν πράγματα με την μπάλα που για άλλους είναι αδύνατα, αντιλαμβάνονται το παιχνίδι σε τέτοιο βάθος, που θολώνουν όταν δεν κυριαρχούν απέναντι σε παίκτες που τους θεωρουν υποδεέστερους. Γενικά σκέφτονται υπερβολικά, χιλιάδες σκέψεις το δευτερόλεπτο και πάντα γύρω απο το αν τυγχάνουν της καθολικής αποδοχής, που είναι βέβαιοι οτι αξίζουν.

Σε αντιδιαστολή έχουμε πάλι το Σπανούλη, που γίνεται αλλαγή στο 07:30 του πρώτου δεκαλέπτου, ξαναμπαίνει στο 08:00 του δευτέρου δεν ξεκινάει στο δεύτερο ημίχρονο, μπαίνει στο 06:00 του τρίτου και καθαρίζει τα παιχνίδια για την ομάδα του.

Το μυαλό του δεν βουίζει απο τις σκέψεις, είναι στοχοπροσηλωμένος και με πεντακάθαρο μυαλό, παίρνει κατα τεκμήριο τις σωστές αποφάσεις τη σωστή στιγμή. Του κάνει το ίδιο αν θα πετύχει 10 η τριάντα πόντους. Του κάνει το ίδιο αν θα παίξει 10 η τριάντα λεπτά. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η νίκη. Πώς ομως αναγνωρίζουμε εναν streetballer; Λυπάμαι.

Δεν εχω σαφή απάντηση. Πρόκειται για την αίσθηση που σου αφήνουν όταν τους παρακολουθείς. Η σαφής τεχνική υπεροχή φυσικά και δεν είναι κριτήριο. Ο Drazen Petrovic ήταν εκπληκτικός τεχνικά, έκανε απίθανα πράγματα με τη μπάλα αλλά δεν ηταν streetballer.

Οι παίκτες αυτοί κάνουν φαινομενικά δύσκολα πράγματα (γι’αυτούς ειναι πολύ εύκολα) σε στιγμές κρίσιμες. Για τους απαίδευτους μπορούν  να φανούν και περιττά. Οι τηλεσχολιαστές μπορούν να κάνουν και σχόλια όπως… ”δεν είναι στιγμές για τέτοια κολπάκια”.

(Τις περισσότερες φορές δεν πρόκειται για κάποιο ”κόλπο” αλλά για εξεζητημένους μπασκετικούς χειρισμούς, που ο τηλεσχολιαστής αδυνατεί ν’α αντιληφθεί.) Γι αυτούς όμως ηταν η ενδεδειγμένη στιγμή για το συγκεκριμένο ”κόλπο”.

Πάντως με τα λόγια δεν μπορώ να το εκφράσω. Καλύτερα να δείτε το Διαμαντόπουλο.

Τα λέει καλύτερα απο εμένα… Τον Διαμαντόπουλο τον πρωτοείδα στον Παπάγου και μου έκανε αμέσως εντύπωση. Οχι για τις ντρίμπλες του. Άλλωστε η ντρίμπλα του δεν φεύγει καθόλου απο τα απολύτως βασικά, δεν κάνει ζογκλερισμούς. Μας έδειξε όμως τις μπoμπίτες πριν απο τον Navarro, έδινε τεράστιες καμπύλες στην μπάλα και πόσταρε τους αμυντικούς του μοναδικά. (Για σεμινάριο.)

Κι όλα αυτά με μια φαινομενική νωχέλεια, σε έναν εντελώς δικό του ρυθμό. Φαινομενική φυσικά γιατί οταν χρειαζόταν, ήταν πολύ εκρηκτικός.

Πάνω κάτω τα ίδια και ο Παππάς. Λιγότερο ενστικτώδης απο το Διαμαντόπουλο, πιο στέρεος σίγουρα στις επαφές αλλά πάντως χωρίς τις εμπνεύσεις του Γιώργου. Θα κάνει εκπληκτικά παιχνίδια και θα εξαφανίζεται σε άλλα. Κοντολογίς ο Γιώργος και ο Νίκος, λόγω της βαθιάς γνώσης των βασικών, έχουν την πολυτέλεια να τα ειρωνεύονται κιόλας.

Τους απολαμβάνω και εξοργίζομαι με την νομοτέλεια που περιορίζει την καριέρα τους.

Γιώργος Διαμαντόπουλος – Νίκος Παππάς, οι Έλληνες Streetballers

Αν σας άρεσε το άρθρο μου, μοιραστείτε το αμέσως με τους φίλους σας στα Social Media.

Aντώνης Νικολετάκης

http://www.basketballmind.com/