Αλεξάνταρ Νίκολιτς (28, Οκτωβρίου 1924 – 12 Μαρ, 2000), είναι διάσημος στο σερβικό μπάσκετ ως παίκτης αλλά και ως προπονητής από τη Γιουγκοσλαβία. Θεωρείται από πολλούς ως προσωπικότητα τόσο καθοριστική και σημαντική για την ανάπτυξη του παιχνιδιού της καλαθοσφαίρισης στη χώρα του, που αναφέρεται ως ο πατέρας του Γιουγκοσλαβικής σχολής του μπάσκετ. Πέθανε στις 12 Μαρτίου του 2000, στο Βελιγράδι.
Στις αρχές της καλαθοσφαιρικής περιόδου του 1994, ο coach Σούμποτιτς αναλαμβάνει τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης για να τον καθοδηγήσει στο πρωτάθλημα της Α1 κατηγορίας.
Κοντά του έρχεται για να τον βοηθήσει στο προπονητικό του έργο, ο «καθηγητής» Αλεξάνταρ Νίκολιτς.
Ο Αλεξάνταρ Νίκολιτς δηλώνει εκείνη την εποχή:
“Στο μέλλον, κάθε παίκτης θα πρέπει να παίζει μπάσκετ σε κάθε θέση και δεν θα υπάρχουν εξειδικευμένες θέσεις.
Στο γήπεδο θα υπάρχει ένας παίκτης που θα κάνει κουμάντο, αλλά δεν θα είναι ο πιο κοντός. Μπορεί να είναι και ένας ψηλός.
Ακόμη, θα καλυτερεύσουν οι άμυνες δυσκολεύοντας το σκοράρισμα των ομάδων.
Κρίσιμη θέση στο μπάσκετ θα έχει ο παίκτης σε θέση 3, που θα μπορεί και να σουτάρει, αλλά και να πραγματοποιεί διεισδύσεις.
Πρόβλημα με τους προπονητές θα υπάρχει γιατί θα περιμένουν τους παίκτες έτοιμους και δεν θα έχουν την υπομονή να δουλέψουν μαζί τους. Ένας παίκτης για να φτάσει και να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο, χρειάζεται να αφιερώσει χρόνο και να προπονείται τουλάχιστον 6 ώρες την ημέρα.
Πιστεύω στην αμοιβαιότητα των καλών σχέσεων μεταξύ παικτών και προπονητή. Αν προσβάλω τον παίκτη, μπορεί και εκείνος να κάνει το ίδιο.
Μιλώ απευθείας στους παίκτες χωρίς να χρησιμοποιώ τον αρχηγό. Τους λέω ότι πρέπει να θυσιαστούν και να μάθουν ν’ αντέχουν στον πόνο. Αν δεν πονέσουν, δεν θα γίνουν καλοί παίκτες.
Στους παίκτες που προπονώ, λέω πάντα ότι όσο τους διορθώνω, περιμένω κάτι από αυτούς. Όταν δεν τους διορθώνω, σημαίνει ότι μπορούν πλέον να πάνε κάπου αλλού να παίξουν”.
