Υπάρχουν προπονητές καλαθοσφαίρισης, που επιλέγουν το γρήγορο ρυθμό στο παιχνίδι της ομάδας τους.

Αυτή η προπονητική φιλοσοφία θεωρεί, ότι παίζοντας με αυτό τον τρόπο, διεκδικεί με καλύτερες προϋποθέσεις τη νίκη σε έναν αγώνα καλαθοσφαίρισης.

Προσπαθούν με τους παίκτες που βρίσκονται υπό την καθοδήγησή τους, να πετύχουν όσους περισσότερους πόντους μπορούν σε σχέση με τις κατοχές της ομάδας.

Αξιοποιούν πολύ τον αιφνιδιασμό, προσπαθώντας να πετύχουν καλάθι, με έναν χειριστή της μπάλας σε coast to coast κίνηση, σε ικανούς περιφερειακούς σουτέρ που θα εκτελέσουν άμεσα την προσπάθεια τους μέσα από το  επιθετικό transition. Έχουν και ικανούς επιθετικούς ρημπάουντερ οι οποίοι τρέχουν γρήγορα το γήπεδο και μπορούν να ανανεώσουν επιθέσεις μετά από άστοχα σουτ.

Οι ομάδες τους αρέσκονται στο γρήγορο παιχνίδι που «ξεδιπλώνεται» με το τρέξιμο των παικτών σε κάθε διαθέσιμο, ανοικτό διάδρομο προς το καλάθι.

Σε περίπτωση που συναντήσουν ομάδα με παρόμοια  φιλοσοφία στο παιχνίδι της, τότε οι αγώνες πηγαίνουν σε υψηλό σκορ.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν προπονητές που επιλέγουν έναν αργό ρυθμό στο παιχνίδι της ομάδας τους. Στοχεύουν σε έναν χαμηλό τελικό σκορ, διεκδικώντας τη νίκη έστω και με έναν πόντο διαφορά.

Αυτός ο αργός τρόπος παιχνιδιού, έχει παίκτες με ισορροπία στο παιχνίδι τους, που θα παίξουν φάσεις χωρίς σημαντικές μεταπτώσεις από αγώνα σε αγώνα.

Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία προπονητών, που έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζει το ρυθμό του παιχνιδιού, ανάλογα με το scouting της αντίπαλης ομάδας. Έχουν ένα ικανό ρόστερ για να το προσαρμόζουν στις διαφορετικές απαιτήσεις κάθε αγώνα.

Έχοντας πλέον συμπληρώσει μία πορεία σχεδόν 30 ετών στους πάγκους, στις βιβλιοθήκες, στους υπολογιστές την τελευταία δεκαετία, θεωρώ ότι κάθε προπονητής, ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα επιλέξει για να τον επιθετικό ρυθμό της ομάδας του, χρειάζεται στο «πίσω γήπεδο» την σταθερή και συνεπή απόδοση των μελών της ομάδας του.

Χρειάζεται τη σκληρή προσπάθεια στην άμυνα.

Σε κάθε άνθρωπο που αρέσει το άθλημα του μπάσκετ, το μυαλό αμέσως πάει στην επίθεση.

Σουτ στα καλάθια, κίνηση στον επιθετικό χώρο, παιχνίδι πάσας, συνεργασίες με σκρηνς, αλτικότητα και ταχύτητα, εκτελεστική δύναμη, θέαμα για τους θεατές. Όλα αυτά αποτελούν μία «εσωτερική δύναμη αγάπης» για το μπάσκετ.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, πολλά νέα παιδιά και γονείς, θεωρούν τη διάκριση του παιδιού τους ως αποτέλεσμα ατομικής προπόνησης σε επιθετικές ενέργειες. Πολλά σουτ, πολλές ώρες στο γήπεδο με προσπάθεια ανάπτυξης εκτελεστικών δεξιοτήτων.

Όμως, η μονοδιάστατη προσπάθεια δεν καταλήγει στην ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου καλαθοσφαιριστή.

Χρειάζεται χρόνος και προγραμματισμός για εξάσκηση και άλλων δεξιοτήτων, των αμυντικών, της φυσικών ικανοτήτων, της βελτίωσης στην γνώση αντιμετώπισης του αντιπάλου σε κάθε πιθανή επιθετική του ενέργεια μέσα στο παιχνίδι.

Πηγαίνω σε αγώνες παιδικού-εφηβικού πρωταθλήματος και βλέπω ομάδες με υπέροχες επιθετικές τακτικές, αγόρια και κορίτσια με επιθετικές κινήσεις (πολλές φορές όμως σε μία διάσταση του σώματος τους, αριστερά ή δεξιά).

‘Όταν όμως το παιχνίδι μεταφέρεται στο «πίσω γήπεδο», αρχίζουν τα προβλήματα.

Τα παιδιά, με λίγες εξαιρέσεις, δεν έχουν αναπτύξει την αμυντική τους προσωπικότητα. Θεωρούν άμυνα την προσπάθεια για το κόψιμο ενός σουτ και μέχρι εκεί.

Λείπει η καλή επίβλεψη του παίκτη τους και της μπάλας, η ανταγωνιστικότητα στην αντιμετώπιση των κινήσεων του αντιπάλου, είτε έχει είτε δεν έχει τη μπάλα. Φαίνεται με την πρώτη ματιά ότι η χρονική διδασκαλία στην άμυνα έχει θυσιαστεί για την επιθετική τακτική.

Χωρίς μπλοκ άουτ στα σουτ, επικοινωνία στην αντιμετώπιση των αντιπάλων, χωρίς ισορροπία και ετοιμότητας του σώματος για αμυντική δράση.

Τι πρέπει να γίνεται λοιπόν σε κάθε προπόνηση των αναπτυξιακών ηλικιών:

Καθημερινά εξάσκηση «ένας εναντίον ενός» αντιμετώπιση αντιπάλου με τη μπάλα:

1. Βελτίωση της αμυντικής στάσης. Άνοιγμα των ποδιών προσαρμοσμένο στον κάθε ξεχωριστό σωματότυπο. Ισορροπία του σωματικού βάρους στις μύτες των ποδιών και οι φτέρνες να έχουν ρόλο ισορροπίας πάνω στο δάπεδο.

2. Τα γόνατα βρίσκονται λυγισμένα σε ανάλογη θέση ισορροπίας με τα πέλματα.

3. Το κεφάλι σε ψηλή θέση για τον οπτικό περιφερειακό έλεγχο του γηπέδου.

4. Τα χέρια σε θέση ετοιμότητας, σε αρμονία κίνησης-σύνδεσης μέσω του κορμού με τα πόδια, προκειμένου σε κάθε κίνηση του αντιπάλου, να «γλιστρά» γρήγορα πάνω στο παρκέ.

5. Αντιμετώπιση της ντρίπλας, με πίεση στο χέρι χειρισμού, κλείσιμο του διαδρόμου που οδηγεί στο καλάθι. Αν σταματήσει η ντρίπλα, τα χέρια εμποδίζουν κάθε επιλογή πάσας και την περιφερειακή ορατότητα του αντιπάλου.

6. Το «χέρι ψηλά» σε κάθε προσπάθεια για σουτ. Ποτέ μην αφήνει το έδαφος ο αμυντικός, παρά μόνο όταν ο αντίπαλος έχει κάνει τη κίνηση «απελευθέρωσης» στο σουτ.

Σε παίκτη που δεν έχει τη μπάλα, καθημερινά γίνεται έλεγχος της ισορροπίας και της πνευματικής ετοιμότητας. Άμυνα στις κινήσεις του προσωπικού αντιπάλου και ετοιμότητα για βοήθεια στους συμπαίκτες.

Απλοί κανόνες διδασκαλίας προς κάθε παιδί για την αμυντική προσπάθεια, απέναντι σε αντίπαλο που δεν έχει τη μπάλα:

1. Ποτέ μην χαλαρώνει ένα παιδί σωματικά στην άμυνα. Αν χάσει την αμυντική του ισορροπία, θα χάσει αμέσως τη μάχη με τον αντίπαλο.

2. Πάντα «να κουράζει» τον αντίπαλο του για να πάρει τη μπάλα. Εμπόδισε την κατοχή της μπάλας σε θέσεις που αρέσκεται να εκτελεί τα σουτ του.

3. Άρνηση κάθε κίνησης προς το καλάθι ή τη μπάλα με καλύτερη τοποθέτηση από τον αμυντικό.

4. Πάντα άμεση εκτέλεση της τεχνικής του «Box Out» σε κάθε αντίπαλο σουτ.

5. Επικοινωνία με τους συμπαίκτες.

     Δεν υπάρχει «μαγικό προπονητικό ραβδί» για να μετατρέψει τα παιδιά σε καλούς αμυντικούς παίκτες. Απαιτείται προσπάθεια ετών μεθοδικής διδασκαλίας στις μικρές ηλικίες.

Καλή συνέχεια στην προσπάθειά σας.

Coach Γιάννης Τσουμπρής.