Ελληνικό Μπάσκετ - 1973

Το 1973 πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη έρευνα από δημοσιογράφους της εποχής εκείνης, για το Ελληνικό μπάσκετ.

Η δημοσιογραφική ομάδα της έρευνας αυτής, που διενεργήθηκε για το περιοδικό «Πρωταθλητής», κατέληξε σε έξι προτάσεις για την βελτίωση της εικόνας του μπάσκετ.

Πριν αναφέρουμε τις προτάσεις αυτές, ας δούμε κάποια στοιχεία για την εικόνα του αθλήματος.

Σύμφωνα με τις πηγές της εποχής, ο Παναθηναϊκός αγωνίζεται στον «Τάφο του Ινδού», δηλ. στο κλειστό γήπεδο κάτω από την θύρα 7 του ποδοσφαιρικού γηπέδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Εκεί, δίνει και τους ευρωπαϊκούς αγώνες εκθέτοντας την ομάδα διεθνώς σύμφωνα με τους δημοσιογράφους.

Ο Ολυμπιακός παίζει στο «Παπαστράτειο» που χωράει το πολύ 1000 θεατές, χωρίς χρονόμετρο, ούτε δείκτη του σκορ. Συνήθως δύο πιτσιρικάδες της εποχής, γυρίζουν έναν περιστρεφόμενο πίνακα, κάνοντας αριθμητικές πράξεις με το μυαλό τους, σε βάρος της διακυμάνσεως του σκορ.

Το κλειστό γυμναστήριο του Σπόρτιγκ κατάλληλο ίσως για παλαιότερες εποχές, όχι μόνο αποδεικνύεται ανεπαρκές για τους φιλάθλους, αλλά και πολλές φορές προδίδεται από τις καιρικές συνθήκες που μέσα από τις τρύπες της οροφής η βροχή πέφτει μέσα στο γήπεδο (βλέπε σήμερα Σαλπέας στον Πειραιά).

Είναι, λοιπόν, αναχρονιστικό για ολόκληρη Αθήνα και Πειραιά με το 1/3 του Ελληνικού πληθυσμού να μην έχουν μία σάλα ανάλογη των σημερινών αναγκών (όχι μόνο του μπάσκετ, αλλά και του βόλεϊ, του πιγκ πογκ κ.α)

Για την Θεσσαλονίκη, μπορούμε να πούμε ότι και αυτή έχει ελλείψεις στον τομέα αυτό, παρά την ύπαρξη του Παλαί ντε Σπορ των 6000 θέσεων.

Αξιοσημείωτο εξ άλλου, ότι ακόμη και ματς της Α΄κέντρου (σημερινή Α’ΕΣΚΑ) διεξάγονται σε ανοικτούς χώρους.

Παρά την είσοδο μίας περίπου δεκάδας ομογενών παικτών από την Αμερική, το επίπεδο του αθλήματος παραμένει χαμηλό.

Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία από Βουλγάρικη ομάδα, που δεν έχει να επιδείξει κάποια άλλη επιτυχία.

Ο Ολυμπιακός με τους καλοπληρωμένους Ελληνοαμερικανούς, τρόμαξε να αποκλείσει εντός έδρας στην παράταση, την άσημη Ολλανδική Ράακ.

Ποιες είναι λοιπόν οι προτάσεις της έρευνας:

1. Η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθόσφαιρας να πάψει να αποτελείται από πρόσωπα, τα οποία έχουν σχέση με τους μεγάλους συλλόγους. Αυτή η εξάρτηση της ΕΟΚ και μεγάλων σωματείων, που τόσες δυσάρεστες επιπτώσεις είχε στο παρελθόν, είναι καιρός να σταματήσει.

2. Να γίνει πλήρης ανανέωση του σώματος των διαιτητών. Οι παλαιές σφυρίχτρες σε πολλούς «ξινίζουν» πια. Έτσι, στο παραμικρό παρατράγουδο το σχοινί παρατεντώνεται, χωρίς να φταίνε πολλές φορές οι αδικούμενοι. Η προκατάληψη σε βάρος των διαιτητών της παλιάς φρουράς μοιραία έχει πολλούς αντίκτυπους και στον κόσμο, αλλά, πολύ περισσότερο, στο πολύπαθο άθλημα.

3. Το μπάσκετ είναι επιτακτική ανάγκη να προπονηθεί από τους πλέον αρμόδιους και , φυσικά, κατάλληλους ανθρώπους. Αν 40 ή 50 από αυτούς επανδρώσουν το άθλημα, σαν προπονητές και εγκατασταθούν στις κυριότερες Ελληνικές πόλεις, είναι σίγουρο ότι θα αρχίσει να θεμελιώνεται σε ατράνταχτες βάσεις το μπάσκετ. Η Πάτρα, ο Βόλος, το Ηράκλειο, τα Ιωάννινα, η Καβάλα, η Καλαμάτα, οπωσδήποτε θα αξιοποιήσουν το έμψυχο υλικό, που υπάρχει ανάμεσα στην, πολλές φορές αντικανονικά αθλούμενη νεολαία τους. Ένα έμπειρο μάτι οπωσδήποτε θα ξεχωρίσει κάποιον Γκούμα, κάποιον Κολοκυθά, κάποιον Τρόντζο ανάμεσα στην νεολαία της επαρχίας, που διψά κυριολεκτικά για την σωστή κατεύθυνση στον τομέα των σπορ.

   

4. Να γίνουν κλειστά γυμναστήρια όχι όμως του τύπου Σπόρτινγκ, Γλυφάδας. Με πολλή περισσότερη χωρητικότητα και με πραγματικές ανέσεις από πλευράς εγκαταστάσεων.

5. Να μη περιορίζεται η συμμετοχή των ελληνικών ομάδων (τυπική, τις περισσότερες φορές) στα κύπελλα Ευρώπης. Πρέπει να διοργανώνονται διεθνή τουρνουά από την αρμόδια αρχή, με την συμμετοχή γνωστών ξένων συγκροτημάτων. Επίσης, να μη λυπούμαστε τα έξοδα, προκειμένου να στέλνουμε δικές μας ομάδες σε τουρνουά του εξωτερικού. Η τριβή από την επαφή με το μπάσκετ, πιο προηγμένο από το ελληνικό, είναι βέβαιο και επόμενο ότι θα επιφέρει την ανάπτυξη που χρειάζεται το άθλημα.

6. Είναι αναγκαίο να αυξηθούν οι επιχορηγήσεις της Γ.Γ.Α. προς τα σωματεία, που καλλιεργούν σε βάθος το άθλημα και που είναι «κυψέλες» ταλέντων. Το αθλητικό υλικό, εξ άλλου, που δίνεται πρέπει να είναι άφθονο, ώστε να φθάνει και να περισσεύει. Έτσι, όχι μόνο με αυτό τον τρόπο τα σωματεία θα αποφύγουν τον οικονομικό μαρασμό, αλλά και θα έχουν την ικανοποίηση ότι το σπουδαίο έργο τους αναγνωρίζεται.

Αυτές λοιπόν ήταν οι τοποθετήσεις για την ανάπτυξη την εποχή εκείνη, αρχές της δεκαετίας του 1970. Τι έγινε από τότε; Πάρα πολλά που ξέρουμε.

Νέα κλειστά γυμναστήρια, κύπελλα και μετάλλια για συλλόγους και Εθνική ομάδα, μεγάλες στιγμές για τον Ελληνικό αθλητισμό μέσα από το άθλημα της καλαθοσφαίρισης.

Σήμερα, στο 2015, μπορούμε και είμαστε υποχρεωμένοι, παρά την δύσκολη οικονομική συγκυρία, να κοιτάξουμε μπροστά και να δούμε τις νέες λύσεις στα σημερινά προβλήματα του μπάσκετ.

Έτσι, θα βιώσουμε τα επόμενα ιστορικά βήματα του μέλλοντος!