Στο 4ο κεφάλαιο του βιβλίου “Επιστροφή στα βασικά” του μπάσκετ, υπάρχουν οι σκέψεις φίλων προπονητών και παικτών με τους οποίους μοιράστηκα υπέροχες στιγμές μπάσκετ τα τελευταία είκοσι χρόνια .
Τους ευχαριστώ όλους και εύχομαι, τα επόμενα είκοσι χρόνια να είναι ακόμη καλύτερα στο χώρο του μπάσκετ και στην ζωή τους γενικότερα.
___________________________________________________________________________________
Λευτέρης Σούμποτιτς: «Πιστεύω ότι είναι πολύ χρήσιμο στις μικρές ηλικίες, να ξεκινήσεις σωστή δουλειά με το να μαθαίνεις τα παιδιά τα βασικά του μπάσκετ, τα “fundamentals”.
Αυτά είναι που πρέπει κάθε χρόνο να επαναλαμβάνουμε όχι μόνο στους μικρούς, αλλά και σε μεγάλους ήδη ολοκληρωμένους αθλητές. Το μπάσκετ είναι άθλημα της επανάληψης.
Επίσης, πολύ βασικό είναι από τις μικρές ηλικίες, να μαθαίνουν τα παιδιά όλες τις θέσεις και όχι να τα βάζουμε σε θέσεις ανάλογα με το ύψος τους».
Πέτρος Αργυρούλης: «Λένε ότι για να καταφέρεις κάτι, πρέπει να κτίσεις γερά θεμέλια. Έτσι και στο μπάσκετ, είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξεκινήσεις να μαθαίνεις σωστά τις τεχνικές του αθλήματος.
Αυτές οι τεχνικές σε συνδυασμό με την εμπειρία που αποκτάς παίζοντας, δημιουργούν έναν ολοκληρωμένο παίκτη.
Ήταν χαρά μου να διδαχθώ από προπονητές που με έκαναν να αγαπήσω το άθλημα και ιδιαίτερα με τον coach Τσουμπρή Γιάννη.
Με δίδαξε για την συμπεριφορά μου ως αθλητή τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων»
Γεώργιος Κακαβάς: «Στα 10 μου χρόνια ξεκίνησα το μπάσκετ στην Ευρυάλη Γλυφάδας. Σήμερα, μετά από 18 χρόνια στα γήπεδα, αισθάνομαι τυχερός που στα πρώτα μου βήματα είχα αξιόλογους και ικανότατους προπονητές, μεταξύ αυτών και τον Γιάννη Τσουμπρή, για να μου διδάξουν τα βασικά του αθλήματος.
Ντρίπλα, πάσα, σουτ, άμυνα, καθημερινά στο ασκησιολόγειο.
Σαν να ήταν χθες, θυμάμαι πόση σημασία δίναμε στην λεπτομέρεια.
Όταν ήμουν μικρός, μου ήταν δύσκολο να το αντιληφθώ. Όσο περνάνε τα χρόνια όμως, νοιώθω ευλογημένος που από μικρή ηλικία μάθαινα τα μυστικά του μπάσκετ με την σωστή μέθοδο. Τα βασικά, ακόμη και σήμερα είναι η βάση της προπόνησης μου.
Γεώργιος Κουκάς:«Τα πρώτα μου μπασκετικά βήματα τα έκανα στις ακαδημίες του Ολυμπιακού… στο ανοιχτό γήπεδο στο Πασαλιμάνι (που δεν υπάρχει πια).!!!
θεωρώ πως ήμουν πολύ τυχερός που είχα έναν προπονητή σαν τον Γιάννη Τσουμπρή… έναν προπονητή με τόσο πολύ μεράκι σε αυτό που κάνει…
θυμάμαι να περνάω αμέτρητες ώρες στο γήπεδο μαθαίνοντας τα βασικά του μπάσκετ με τεράστια προσοχή στην λεπτομέρεια…
Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνεις τα βασικά με τον σωστό τρόπο στις μικρές ηλικίες και σιγά σιγά να χτίζεις πάνω τους.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο βάζεις γερά θεμέλια ώστε στην συνεχεία, ένας πιτσιρικάς να γίνει ολοκληρωμένος παίχτης!! Σε ευχαριστώ πολύ coachara μου (για όλα)!!!!!
Δημήτρης Σταμάτης: «Είμαι πολύ τυχερός που στα πρώτα μπασκετικά μου βήματα στην Ευρυάλη Γλυφάδας είχα προπονητή τον coach Τσουμπρή.
Του οφείλω πολλά γιατί μου έμαθε τα βασικά του μπάσκετ σωστά.
Θυμάμαι πάντα τις προπονήσεις του που ήταν οργανωμένες δημιουργικές αλλά και ευχάριστες.
Ήταν πάντα πολύ αφοσιωμένος σε αυτό που έκανε και σε μας.
Επίσης, είναι ο προπονητής που από πολύ νωρίς, όταν ήμουν στην ηλικία του μίνι, με πήρε στο δικό του τμήμα το παιδικό με παιδιά πολλά χρόνια μεγαλύτερα μου, γεγονός που με πήγε πολύ μπροστά. Για μένα θα είναι πάντα ένας αγαπημένος δάσκαλος και πολύ καλός φίλος».
Ζήσης Σαρικόπουλος:«Ήμουν τυχερός καθώς μεγαλώνοντας διδάχτηκα το μπάσκετ μέσα από σοβαρούς κ με όρεξη για το παιχνίδι προπονητές αλλά & παιδαγωγούς.
Ένας εξ αυτών, ο κόουτς Τσουμπρής, με δίδαξε για τα βασικά όχι μόνο της θέσης που αγωνίζομαι σήμερα αλλά του παιχνιδιού γενικότερα, επιτρέποντας μου να μπορώ σαν παίχτης να ‘μαι περισσότερο πολυδιάστατος.
Το πλέον σημαντικό για ένα παιδί τη σημερινή εποχή είναι να μάθει τα βασικά του μπάσκετ και ειδικά μέσα από παιγνιώδη μορφή που το καθιστούν ενδιαφέρον για το ίδιο.
Αθανάσιος Δέλιος: «Παίξτε σκληρά όχι αντιαθλητικά, παίξτε με ενθουσιασμό, παίξτε για να κερδίσετε πάντα με γνώμονα τις αρχές που διέπουν το άθλημα του μπάσκετ.
Κάντε τους γονείς σας να αισθάνονται περήφανοι για σας, κάντε τους προπονητές να μιλάνε με ενθουσιασμό για σας, κάντε τους αντιπάλους σας φίλους σας και θυμηθείτε, «η φιλία είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να ανταλλάξουν δυο άνθρωποι».
Το άθλημα του μπάσκετ είναι απλά ένα παιχνίδι. Άλλοτε με συναισθήματα λύπης, άλλοτε με χαρά, μα πάντοτε υπάρχει μια αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου για τον καθένα από εσάς. Καλλιεργήστε την στο παιδί σας για να ενσωματωθεί στο κοινωνικό σύνολο, να αντεπεξέλθει στα εμπόδια της ζωής και να έχει μια όμορφη και ευτυχισμένη ζωή.
Θυμηθείτε όμως, ότι έξυπνα δεν είναι μόνο τα παιδιά που διαπρέπουν στα μαθηματικά και εντυπωσιάζουν τους πάντες με τις σχολικές επιδόσεις τους. Έξυπνα είναι και τα παιδιά που διαθέτουν αυτοπεποίθηση, υπευθυνότητα και που είναι σε θέση να κατανοούν τόσο τα δικά τους συναισθήματα, όσο και τα συναισθήματα των άλλων.
Για να γίνετε πρωταθλητές θα πρέπει να αναπτυχθεί μια «χημεία» ένα «ομαδικό πνεύμα» έναν σεβασμός μιαν εμπιστοσύνη από τον έναν στον άλλο. Παράδειγμα είναι πως πολλές ταλαντούχες ομάδες δεν είχαν την χημεία ή τον σεβασμό ή το ομαδικό πνεύμα έτσι δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν και να πετύχουν υψηλούς στόχους σε αντίθεση δε, με ομάδες χωρίς μεγάλο ταλέντο αλλά μέσα από την σκληρή – επίπονη – ομαδική δουλειά και την επιθυμία για διάκριση τα έχουν καταφέρει. Το ταξίδι στον πορτοκαλί πλανήτη δεν τελειώνει ποτέ, καθημερινά κάτι νέο μαθαίνουμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι όχι μόνο σαν προπονητές ή παίκτες αλλά και σαν ενεργοί πολίτες!».
Παντελής Κακαβάς: «Η διαδικασία της διδασκαλίας των βασικών του αθλήματος αλλά και της γενικότερης έννοιας του αθλητισμού, είναι ιδιαιτέρως σημαντική για τους νεαρούς αθλητές. Είναι σημαντικό να διδαχθούν από τα πρώτα τους βήματα με τον σωστό τρόπο τόσο τα κομμάτια της βασικής τεχνικής του παιχνιδιού (σουτ, πασά, ντρίπλα) όσο και την σωστή νοοτροπία του αθλητή, αφομοιώνοντας έννοιες όπως, η πειθαρχία, η ομαδικότητα, το πνεύμα συνεργασίας, η αξία της προσπάθειας αλλά και η χαρά του ίδιου του παιχνιδιού.
Η μεθοδευμένη και σωστή εκμάθηση των δυο αυτών τομέων του παιχνιδιού (βασική τεχνική και αθλητική νοοτροπία) είναι αυτή που με οδήγησε στο να αγαπήσω το άθλημα του μπάσκετ και με έκανε να το ακολουθώ πιστά τα τελευταία 20 χρόνια και με οδηγεί για τα 20 επόμενα».
Κωνσταντίνος Τσάδαρης: «Ο κύριος στόχος στη διδασκαλία στις μικρές ηλικίες των ακαδημιών είναι να εντάξουμε τα παιδιά στο παιχνίδι και να τα βοηθήσουμε να το απολαύσουν. Η πολυπλευρικότητα της προπόνησης στις ακαδημίες, τα παιχνίδια που βελτιώνουν την ευλυγισία και την ισορροπία είναι σημαντικά στοιχειά για έναν μικρό καλαθοσφαιριστή.
Επιπλέον, η ενασχόληση με δεξιότητες που εξασκούν διαφορετικά κινητικά πρότυπα, οι πολλές επαφές με τη μπάλα είναι βασικοί τομείς. Βασικές προτεραιότητες μας είναι, η συνεργασία, η κατανόηση της λέξης ‘’ομάδα’’, η σωστή συμπεριφορά, η πειθαρχία, η ανάπτυξη της κοινωνικότητας και ο σεβασμός προς τον αντίπαλο. Επίσης, ο προπονητής οφείλει να έχει πάντα μια θετική προσέγγιση, τονίζοντας τα θετικά στοιχεία και όχι τις αδυναμίες των παιδιών.
Είναι σημαντικό για την αυτοπεποίθησή τους. Και δεν ξεχνάμε ότι κατά την διάρκεια της προπόνησης τα ενθαρρύνουμε, τα επιβραβεύουμε και τα χειροκροτούμε. Φροντίζουμε το κάθε παιδί που μπαίνει στο γήπεδο, να φεύγει πάντα με χαμόγελο. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην ζωή όπως και στον Αθλητισμό, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».
Παναγιώτης Πανούλιας: «Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι το μπάσκετ είναι μια εξαιρετική λύση για τα παιδιά καθώς έχει έντονο το στοιχείο της διασκέδασης, της κοινωνικοποίησης, ενώ ταυτόχρονα καλύπτει πολύ μεγάλο φάσμα στην ανάπτυξη των βασικών δεξιοτήτων. Με την εφαρμογή ενός σωστά σχεδιασμένου προγράμματος μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά την χαρά του παιχνιδιού και την πολύπλευρη αθλητική ανάπτυξη. Να καλύψουμε το κενό του ελεύθερου παιχνιδιού δημιουργώντας ένα παρόμοιο περιβάλλον.
Αυτό που σίγουρα πρέπει να αποφύγουμε είναι η πρόωρη εξειδίκευση μέσα στο άθλημα.
Η πρόωρη εξειδίκευση δεν είναι μόνο η επιλογή ενός αθλήματος σε μικρή ηλικία.
Η εξειδίκευση μέσα στο μπάσκετ είναι που μπορεί να είναι περισσότερο επιζήμια.
Η οργάνωση της προπόνησης πολύ νωρίς αποκλειστικά σε δεξιότητες του αθλήματος, η πρόωρη εξειδίκευση σε θέσεις και η έμφαση στο ομαδικό αποτέλεσμα σε βάρος της ατομικής ανάπτυξης έχουν αρνητικές επιπτώσεις στους νεαρούς αθλητές.
Στις νεαρές ηλικίες η λέξη νίκη δεν πρέπει να έχει κυρίαρχη θέση στο πρόγραμμα. Αντίθετα πρέπει να δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην λέξη απόδοση. Όταν ο προπονητής πιέζει υπερβολικά τα παιδιά σε πρόωρα στάδια για το αποτέλεσμα (νίκη), σε αντίθεση με την δημιουργία σωστού περιβάλλοντος μάθησης, επικοινωνίας, διασκέδασης και σωστής αθλητικής βάσης, τότε έχει ξεφύγει από τον στόχο του.
Τα παιδιά στα πρόωρα στάδια θέλουν να παίξουν και να διασκεδάσουν και δεν έχουν σαν πρώτη προτεραιότητα την νίκη.
Η πίεση για γρήγορα αποτελέσματα συχνά παρασύρει τους προπονητές σε ανάρμοστη συμπεριφορά πράγμα απαράδεκτο σε αυτό το επίπεδο. Τους οδηγεί σε λανθασμένο τρόπο συμπεριφοράς, προπόνησης και χρησιμοποίησης των παιδιών στους αγώνες.
Εκτός από τους προπονητές και οι γονείς βγάζουν συχνά τον χειρότερο τους εαυτό με την ενασχόληση των παιδιών τους με τα σπορ.
Οι γονείς πρέπει να εξετάζουν τα κίνητρα τους για την ενασχόληση των παιδιών τους με τον αθλητισμό και να προσέχουν την συμπεριφορά τους απέναντι στο παιδί τους στο σπίτι, κατά την διάρκεια των προπονήσεων, των αγώνων, απέναντι στα άλλα παιδιά, τους προπονητές, τους παράγοντες και τους αντιπάλους.
Η κακή συμπεριφορά και η πίεση είναι ο κυριότεροι λόγοι που πολλά παιδιά απογοητεύονται από την ενασχόληση με τα σπορ και σταματούν. Τα παιδιά σταματούν επειδή παίρνουν λάθος μαθήματα από αυτή την εμπειρία τους όπως η “γάτα του Mark Twain″.
Το παιδί θέλει να επαναλάβει μια δραστηριότητα αν εισπράττει από αυτή θετικά συναισθήματα. Αντίθετα δεν θέλει να επαναλάβει μια δραστηριότητα από την οποία εισπράττει αρνητικά συναισθήματα.»
Κωνσταντίνος Τσίμπας: «Πολλοί γονείς με ρωτάνε από ποια ηλικία μπορούν να ξεκινήσουν τα παιδιά τους το μπάσκετ. Παλαιοτέρα λέγαμε με τα 8 για να μπορούν να πιάσουν την μπάλα. Σήμερα όμως, πιστεύω ότι ένα παιδί μπορεί να ξεκινήσει ακόμα και από το νήπιο.
Πλέον υπάρχουν μπάλες μπάσκετ σε μέγεθος χάντμπολ και μικρότερες και βοηθητικά μέσα για να χαμηλώσουν οι μπασκέτες. Επίσης, σε αυτήν την ηλικία αλλά και στην Ά δημοτικού αρχίζουν να φαίνονται οι πρώτες κινητικές δεξιότητες των παιδιών.
Βέβαια η προπόνηση πρέπει να είναι σε αυτή την ηλικία σε παιγνιώδη μορφή και σε συνεχόμενη κίνηση (μια κυκλική ίσως) για να μην βαριούνται τα παιδιά. Πολύ τριπλα και ελεύθερα να σουτάρει το παιδί από μόνο του για να βάλει το καλάθι και να χαρεί.
Γενικότερα όμως για την παιδική ηλικία θέλω να τονίσεις στους συναδέλφους μας να δίνουν βάση και στο σωστό τρέξιμο των αθλητών τους. Έχω αναλάβει κορασίδες-νεανίδες-παιδικό και βλέπεις αθλητές να μην τρέχουν σωστά με αποτέλεσμα και να μην είναι αρκετά γρήγοροι αλλά αργότερα ως γυναίκες και άντρες να βγάζουν μικροπροβλήματα σε ισχίο, πέλμα και γόνατο.
Επίσης, να δείχνουμε στα παιδιά πώς να κινούνται χωρίς μπάλα στις 4 γραμμές του μπάσκετ. Να εξοικειωθούν με το γήπεδο και τις γωνίες του στις ελεύθερες κινήσεις.
Τέλος από μόνοι μας οι προπονητές στους αγώνες μικρών ηλικιών, των μίνι και παμπαίδων θα έλεγα να σταματήσουμε να κρατάμε σκορ. Προκειμένου να κερδίσουμε το πρωτάθλημα καταστρέφουμε παιδιά (το γνωστό «αα εσύ είσαι λίγο ψηλός θα παίξεις 5» και δεν μαθαίνει ντρίπλα ποτέ κτλ).
Νικόλαος Γκίκας: «Τα πρώτα μπασκετικά χρόνια κάθε αθλητή και ιδιαίτερα ενός καλαθοσφαιριστή, είναι ιδιαίτερα σημαντικά καθώς αρχίζει από μία νεαρή ηλικία, να απορροφάει πληροφορίες και να αποτυπώνονται σε αυτόν εικόνες και εμπειρίες, που θα τον βοηθήσουν ιδιαίτερα στα επόμενα χρόνια αν θελήσει να ασχοληθεί με το αντικείμενο σε επαγγελματικό-βιοποριστικό επίπεδο.
Ακόμα και όμως, αν το παιδί αποφασίσει να μην συνεχίσει το δρόμο του πρωταθλητισμού, είναι σίγουρο ότι δια μέσου της διαδραστικής εμπειρίας του μπάσκετ, έχει αποκτήσει αξίες και ιδανικά που θα τον βοηθήσουν ιδιαιτέρα στη συνέχεια της ζωής του (ομαδικότητα, εργατικότητα και ακρίβεια στον χαρακτήρα)».
Μαρία Κότσιφα: «Οι υποδομές είναι το σημαντικότερο κομμάτι στην μετέπειτα πορεία της αθλήτριας και του ανθρώπου γενικά.
Πρώτο, πρέπει να ασχολούνται προπονητές με παιδαγωγικές αρχές και να μεταδίδουν με σωστό τρόπο (από το εύκολο στο δύσκολο, από το απλό στο σύνθετο κλπ) την βασική τεχνική στις αθλήτριες.
Δεύτερο, θα πρέπει να υπάρχει μακροπρόθεσμο πλάνο στην δημιουργία παικτριών για την στελέχωση των γυναικείων τμημάτων.
Τρίτο, θα πρέπει να γίνονται πρωταθλήματα χωρίς βαθμολογία (μόνο συμμετοχή) κάτω των 13 ετών.
Τέταρτο, να γίνεται επιμόρφωση στις μικρότερες ηλικίες με περισσότερα σεμινάρια και συνεργασία με ομοσπονδιακούς προπονητές (ΕΣΚΑΝΑ,ΕΟΚ κλπ).
Πέμπτο, θα πρέπει να γίνεται έλεγχος καρτών προπονητών ειδικά στις μικρές ηλικίες.»
Αικατερίνη Σωτηρίου: «Στις μικρές ηλικίες πρέπει να υπάρχει μια βασική αρχή του εκάστοτε προπονητή, το μπάσκετ είναι παιχνίδι. Το παιδί έχει την ανάγκη για παιχνίδι μια διασκεδαστική και δυναμική δραστηριότητα. Ο αυτοσκοπός του είναι να κρατήσει τα παιδιά κοντά του και με τη μεθοδολογία του να τα κάνει να το αγαπήσουν!
Ακόμη θυμάμαι όταν σε ηλικία 10 ετών, στις πρώτες κιόλας μέρες μου στο γήπεδο εκτελώντας ασκήσεις, πέρα των αγωνιστικών με σουτ, έβριζα πολύ κάτι το όποιο δεν συνηθίζω μέχρι και σήμερα.
Όμως, η συνέχεια ήταν διαφορετική. Νιώθω ευλογημένη που συνάντησα αρκετούς προπονητές με γνώσεις, μεράκι και “τρέλα” μιας και οι αμοιβές δεν είναι μεγάλες, καθώς επίσης προπονητές-δασκάλους, προπονητές-παιδαγωγούς, δίνοντας μου εφόδια για το μέλλον.
Δυστυχώς, βίωσα και άσχημες εμπειρίες, κάτι το οποίο μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει αφενός στο παιδί αθλητή/τρια, συνεπώς στο άθλημα ολόκληρο.
Πιστεύω ακράδαντα ότι, πρέπει να δίνετε κίνητρο για την νίκη, με ένα απλό αγωνιστικό πλάνο από μικρές κιόλας ηλικίες. Όπως επίσης, καθιστώ σημαντική την εκμάθηση στα παιδιά, ότι ένα παιχνίδι έχει πάντα νικητή και ηττημένο. Τέλος, σημαντικό να μαθαίνουν όλα τα παιδιά όλες τις δεξιότητες και να παίζουν και να ασχολούμαστε με όλα, γιατί σίγουρα δεν θα γίνουν όλοι καλοί αθλητές όμως, μπορεί να γίνουν καλοί φίλαθλοι ή να συνεχίσουν με κάποιο ρόλο/πόστο να υπηρετούν το αγαπημένο μας άθλημα.»
Γεώργιος Κετσελίδης: «Η καλαθοσφαίριση είναι άθλημα με περίτεχνες δεξιότητες και πολύπλοκες τακτικές κινήσεις. Ο βασικός σκοπός στον σχεδιασμό ενός προπονητικού προγράμματος σε αναπτυξιακές ηλικίες (8-14 ετών), επικεντρώνεται στη μύηση του παιδιού στην καλαθοσφαίριση και σταδιακά, στην μεγιστοποίηση της αγωνιστικής απόδοσης στις ηλικίες (15-18).
Είναι μία διαδικασία που αποβλέπει στην προσέλκυση του ενδιαφέροντος πρωτίστως και στη συνέχεια στη σωστή, μεθοδική εκμάθηση, εμπέδωση των τεχνικών επιδεξιοτήτων της καλαθοσφαίρισης, την βασική ατομική τεχνική, την συνεργασία 2 & 3 παικτών, καθώς και την ομαδική τακτική έως την μεθοδική προσαρμογή τους στο ομαδικό παιχνίδι.
Πάνω όμως απ’ όλα και το πιο σημαντικό, πέρα από τους προπονητικούς στόχους, είναι η καθιέρωση της καλαθοσφαίρισης ως μέσο δια βίου άσκησης.
Όλος ο σχεδιασμός των προγραμμάτων υποδομών αποτελεί μια παιδαγωγική διαδικασία και ο προπονητής-παιδαγωγός επιδρά και στην διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών.
Η εμπειρία και ο χαρακτήρας του Γιάννη Τσουμπρή αποτελούν εχέγγυο, ότι στο βιβλίο του ο αναγνώστης θα βρει όλα όσα θέλει να μάθει για να μπορέσει να πετύχει αυτούς τους προπονητικούς στόχους.
Βασικά χαρακτηριστικά ενός προγράμματος αποτελούν τα παρακάτω:
-
Προπονήσεις κατάλληλες για το επίπεδο των αθλητών.
-
Ικανοποιητική προπονητική συχνότητα.
-
Μεθοδική προπόνηση.
-
Εξειδικευμένοι προπονητές-παιδαγωγοί.
-
Αγωνιστικές δραστηριότητες.»
Σεβίνα 
Κοντοδιού: «Έχω παρατηρήσει ότι σε σύγκριση με τα αγόρια, τα κορίτσια είναι πιο συγκεντρωμένα και πιο πίστα σε αυτά που θέλει ο προπονητής τους.
Το δύσκολο κομμάτι είναι ότι, αρχικά πρέπει αρκετά από αυτά τα κορίτσια να τα κάνω πιο αθλητικά από τη εμφάνιση, μέχρι και τη συμπεριφορά μέσα στο γήπεδο. Τα κορίτσια προχωράνε πιο αργά από ότι τα αγόρια στη βελτίωση τους.
Και μια σημαντική για μένα σημείωση: πολύ μεγάλη η διαφορά στη συμπεριφορά των γονιών στα κορίτσια σε θέματα σωστής υποστήριξης και συμπεριφοράς απέναντι στις αθλήτριες και των δύο αντιπάλων ομάδων.»
Δημήτριος Καρπούζος: «Μπορώ να κάνω απλά μια κατάθεση ψυχής. Νιώθω πως η προσέγγιση ενός προπονητή Μίνι-Μπάσκετ, οφείλει να βασίζεται στο ότι οι άνθρωποι και πόσο μάλλον τα παιδιά, είναι ψυχές που φιλοξενούνται σε σώματα και ανάλογα πρέπει να προσεγγίζονται.
Ίσως, να πρέπει ο προπονητής να προσπαθήσει να αναπλάσει το περιβάλλον της παλιάς γειτονιάς, όπου μικρά και μεγάλα παιδιά παίζοντας, ανακάλυπταν το σώμα τους, το μυαλό τους και κοινωνικοποιούνταν, έννοια που αναλύεται σε πολλά χαρίσματα.»
Μάγδα Γεωργού: «Aπό την μικρή μου εμπειρία με την ενασχόληση στα τμήματα υποδομών ,πιστεύω ότι υπάρχουν οι παρακάτω διαφορές μεταξύ των αγοριών και των κοριτσιών, που κάνει το έργο το προπονητών στις ακαδημίες των κοριτσιών πιο πολύπλοκο:
1) Τα κορίτσια ξεκινάνε σε μεγαλύτερη ηλικία την ενασχόληση τους με το μπάσκετ. Αυτό, έχει σαν αποτέλεσμα να εντάσσονται πολύ γρήγορα σε αγωνιστικά τμήματα, όπου οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές, οι στόχοι των προπονήσεων είναι διαφορετικοί και χάνουν τις προπονήσεις των τμημάτων των ακαδημιών.
Κατά αυτόν τον τρόπο, παρακάμπτουν την πρώτη γνωριμία σε συνθήκες παιγνιωδών ασκήσεων και την ομαλή εισαγωγή τους στο άθλημα. Ίσως, αυτός να είναι και ένας ανασταλτικός παράγοντας γρήγορης απομάκρυνσης τους, γιατί το άθλημα παρουσιάζεται σε αυτούς με αυστηρούς κανόνες ενώ γι’ αυτά είναι ένα παιχνίδι.
2) Η σωματοδομική ανάπτυξη των κοριτσιών είναι ραγδαία σε μικρή ηλικία. Ενώ στα αγόρια η ανάπτυξη τους συνεχίζεται και στα τμήματα εφήβων και νέων, στα κορίτσια παρατηρείτε ότι αναπτύσσονται πολύ νωρίς, αλλά υπάρχουν και διαφορές ρυθμού ανάπτυξης λόγω ορμονών.
Οπότε, οι προπονητές χαρακτηρίζουν μια αθλήτρια «ψηλή» ή «περιφερειακή» πολύ νωρίς. Στα τμήματα υποδομής δεν θα έπρεπε να ορίζουν οι προπονητές θέσεις στα κορίτσια αλλά, να τους μάθουν ότι οι επιθέσεις εκδηλώνονται είτε με πλάτη είτε με πρόσωπο στο καλάθι.
3) Ο αριθμός των κοριτσιών είναι κατά πολύ μικρότερος των αγοριών. Οπότε τα τμήματα των ομάδων παρουσιάζουν μεγάλη ανομοιογένεια. Προπονούνται πολλές διαφορετικές ηλικίες μαζί.
Ο εξοπλισμός των ομάδων είναι περιορισμένος και ελάχιστα κορίτσια έχουν ξεκινήσει την ενασχόληση τους με σωστό μέγεθος μπάλας και σωστό ύψος μπασκέτας.
Το τελευταίο έχει σαν αποτέλεσμα πολύ συχνά, να αναφερόμαστε ότι τα κορίτσια «σουτάρουν από την κοιλιά».
Εν κατακλείδι, μπορεί το άθλημα να είναι το ίδιο για αγόρια και κορίτσια, όμως οι διαφορές όπως αυτές διατυπώθηκαν παραπάνω, κατατάσσουν επιτακτική την ανάγκη του προπονητή για μεγαλύτερη ευκαμψία και προσαρμοστικότητα στις ιδιαιτερότητες των κοριτσιών.
Steve C. Tucker: «Ι think teaching the Game of Basketball today is a lost art! Players today truly do not understand how to play the game properly.
It’s all about running and jumping! There is not an understanding of fundamentals (cutting, footwork, passing, catching, shooting, defense, rebounding, etc…..)!
The Game of Basketball is technically played poorly today! We as Coaches have to do a better job of preparing and of being better Teachers of the Game!
That is the only way to change this and to make the way we play the Game of Basketball better in the future. For Players to get better Coaches have to be better! “GO HOOPS!”».
Jim Engles: «My biggest thing with that age group is making the game fun and competitive.
Kids at that age need to enjoy the game and learn how to compete with themselves and their opponents.
I really hammer home catching, passing and footwork, dribble awareness (eyes on the court) and shot preparation.
I believe all the skills transfer as the kids get older to be unselfish and a great team mate. »
Βασίλειος Ξανθόπουλος: «Είναι πολύ σημαντικό σε αυτές τις ηλικίες το παιδί να μάθει τα βασικά του αθλήματος με ωραίο τρόπο, χωρίς να ασκείται πίεση! Εμείς, εκείνες τις χρονιές των ακαδημιών ήμασταν τυχεροί, γιατί διδαχτήκαμε τα βασικά μέσα από το παιχνίδι!»
Σπύρος Βελλινιάτης: «Σε μία εποχή που έχουν καθιερωθεί τα 24 δευτερόλεπτα στην επίθεση της καλαθοσφαίρισης, το παιχνίδι οδηγείται σε ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς, με προσπάθειες εκδήλωσης της επίθεσης μέσα στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα.
Σε συνάρτηση με τις διαστάσεις του γηπέδου και τα μεγέθη των παικτών που αυξάνονται από γενιά σε γενιά, το «κλειδί» του παιχνιδιού θα εξαρτάται όλο και περισσότερο από την ατομική ικανότητα του παίκτη!
Για αυτό, η ατομική εξέλιξη του παίκτη δεν πρέπει να σταματάει ποτέ!
Θέλω να χαιρετίσω την προσπάθεια του Γιάννη Τσουμπρή που επένδυσε χρόνο, σκέψεις και εμπειρία σε αυτήν την κατεύθυνση.
Ελπίζω η προσπάθεια αυτή να βρει και άλλους μιμητές, ώστε να εμπλουτιστεί η Ελληνική βιβλιογραφία ακόμη περισσότερο ε βιβλία καλαθοσφαίρισης.
Ένα παιχνίδι, που η Ελληνική κοινωνία το έχει αγκαλιάσει εδώ και καιρό με μεγάλη ζέση!»
Σας ευχαριστώ, Γιάννης Τσουμπρής, itsports.gr
