Οι στιγμές της ζωής, είναι που μένουν.
Στιγμές που άλλοτε δημιουργούνται με προσπάθεια πολλών ετών, άλλοτε σε μερικά δευτερόλεπτα, άλλοτε είναι μεγάλες πράξεις και άλλοτε είναι ένα απλό ζεστό χαμόγελο ή ένα χειροκρότημα.
Μία τέτοια απλή στιγμή, από ένα απλό χειροκρότημα, από απλά ειλικρινή και ζεστά χαμόγελα έζησα απόψε.
Ήταν μία ακόμη όμορφη παρουσίαση του βιβλίου «ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ», του φίλου Βασίλη Σκουντή.
Μία Πειραιώτικη μπασκετική «μάζωξη» με αρκετή δόση Θεσσαλονίκης.
Μία ακόμη όμορφη βραδιά επαναφοράς “Back to 1987”, πίσω στις βραδιές εκείνες που σημάδεψαν τη ζωή μίας γενιάς ανθρώπων. Με αποκορύφωμα φυσικά τη βραδιά της 14ης Ιουνίου, που θα τη μνημονεύουμε για πολλά ακόμη χρόνια.
Ιστορίες επανήλθαν στο μυαλό, όλοι είχαν κάτι καινούριο να πουν για τη βραδιά εκείνη.
Για εμένα προσωπικά, η βραδιά εκείνη εξελίχθηκε ως πλέον σημαντική, ιδιαίτερα το επόμενο πρωί.
Όπως είπα και στη σύντομη ομιλία μου «παίρνοντας πάσα» από τον Βασίλη Σκουντή για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις της επόμενης ημέρας, τα συναισθήματα με βοήθησαν να γράψω στο χαρτί και με ώθησαν να πάρω έναν εξαιρετικό βαθμό στην έκθεση, με αποτέλεσμα να περάσω στην Γυμναστική Ακαδημία.
Τι θέμα έπεσε Θεέ μου το επόμενο πρωί, για πολλούς άυπνους από εμάς:
«Στρατηγός Μακρυγιάννης: Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια- φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ” Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων χίλια τάλαρα γύρευαν. Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε».
Θυμάμαι ότι ξεκίνησα τον πρόλογο με τη λέξη «ΕΛΛΑΔΑ» και με αυτή τελείωσα τον επίλογο. Ενδιάμεσα, το νόημα των προτάσεων μου ήταν το συναίσθημα από το προηγούμενο βράδυ της Εθνικής Μπάσκετ. Να είμαστε όλοι οι Έλληνες «ΕΝΑ» όχι «ΔΥΟ» ή κάτι περισσότερο. «ΕΝΑ» – ενωμένοι, ΟΜΑΔΑ, να πετυχαίνουμε κοινούς στόχους πέρα από τις διαφορές μας.
Το αποτέλεσμα της έκθεσης αυτής μου άνοιξε την πόρτα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Οι βολές του Αργύρη Καμπούρη στην παράταση, οι βολές του Λυβέρη Ανδρίτσου στην κανονική διάρκεια του αγώνα, οι τάπες του Φασούλα, τα καλάθια του Γκάλη.
Οι βουτιές και η μαγκιά του Γιαννάκη, το μεγαλείο του Φάνη Χριστοδούλου, ο μαέστρος coach Πολίτης που δεν είναι ποια κοντά μας και όλα τα υπόλοιπα παιδιά.
Μέσα σε αυτή λοιπόν την όμορφη γιορτή, ο Βασίλης Σκουντής βρήκε τις σκέψεις και τα λόγια, να αναφερθεί στο «Τζάμπολ Αγάπης». Να μιλήσει για την προσπάθεια των παιδιών του Αυτιστικού Φάσματος και των οικογενειών τους.
Αγαπητέ Βασίλη, αγαπητοί φίλοι του μπάσκετ της αποψινής βραδιάς, σας ευχαριστώ.
Το χειροκρότημα σας, ανήκει στους γονείς και στα παιδιά, ως δύναμη και αγάπη για τον αγώνα τους.
Ανήκει, στους εθελοντές και σε όσους προετοιμάζουν με ζήλο τις επόμενες δράσεις του «Τζάμπολ Αγάπης».
Σας ευχαριστώ, δεν έχω λόγια για να σας πω πόσο με συγκινήσατε. Πόση νέα ενέργεια δώσατε απόψε στις μελλοντικές δράσεις του «Τζάμπολ Αγάπης».
Ευχαριστώ όλους σας, από το απλό χειροκρότημα του καθενός φίλου που δεν γνωρίζω προσωπικά, έως τα λόγια και τις προτροπές υποστήριξης ανθρώπων όπως ο Αργύρης Καμπούρης, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, η Ελβίνα Μάλτση και πόσοι άλλοι ακόμη.
«Είμαστε Πια Πρωταθλητές».
