Η διάσπαση της άμυνας ζώνης την δεκαετία του 1930.

    Η άμυνα ζώνης είναι μία αμυντική τακτική με διαφορετική προσέγγιση από την άμυνα του man to man.

Η λογική της εφαρμογής της, στηρίζεται στην ικανοποιητική κάλυψη του χώρου, τόσο μέσα στο «ζωγραφιστό» όσο και στην κάλυψη των χώρων των περιφερειακών παικτών. Στο σύγχρονο μπάσκετ θεωρείται εναλλακτική λύση όταν δεν αποδώσει η άμυνα man to man, που θεωρείται βασική επιλογή των προπονητών.

Είναι επίσης, πιο συμπαγής άμυνα σε σχέση με την προσωπική και όλοι οι παίκτες κινούνται σε σχέση με την κίνηση της μπάλας και των κινήσεων που εφαρμόζουν μέσα στο χώρο οι επιθετικοί παίκτες.

    Η διάσπαση της άμυνας ζώνης την δεκαετία του 1930, σύμφωνα με τους προπονητές Gordon Ridings (Columbia University) και Justin Barry (University of Southern California) έχει τα παρακάτω βασικά στοιχεία στα οποία πρέπει να βασιστεί μία ομάδα για να επιτεθεί εναντίον άμυνας ζώνης:

1. Η δυνατή πλευρά της επίθεσης, πρέπει να εφαρμόσει τοποθέτηση και επιθετική ενέργεια στην αδύνατη πλευρά της άμυνας.

2. Ο αιφνιδιασμός θα χρησιμεύσει για να προλάβει το στήσιμο των αμυντικών και ενδεχομένως, να δώσει εύκολο σκοράρισμα.

3. Η επίθεση πρέπει να δημιουργεί καταστάσεις  2 με 1, σε χώρους γύρω από το καλάθι.

4. Όχι βεβιασμένες επιλογές σουτ, αλλά, με υπομονή κυκλοφορία της μπάλας για την καλύτερη επιλογή του σουτ. Στην περίπτωση που τα σουτ δεν είναι καλές επιλογές, οι αντίπαλοι ψηλοί θα σε «σκοτώσουν» στα ρημπάουντς.

5. Η κυκλοφορία της μπάλας σε συνδυασμό με την κίνηση των παικτών στην επίθεση, οφείλει να δημιουργήσει καταστάσεις που η αμυντική τοποθέτηση θα χάσει την συνοχή της.

6. Τοποθέτηση των περιφερειακών σουτέρ κοντά στις πλάγιες γραμμές, για να «ανοίξει» η ζώνη και να δημιουργήσει κενά για ντρίπλα προς το καλάθι.

7. Οι σκαστές πάσες και οι πάσες με ρολάρισμα πρέπει να χρησιμοποιούνται σε κάθε ευκαιρία.

8. Η μπάλα κυκλοφορεί περισσότερο από τους παίκτες. Οι παίκτες κάνουν επιλεγμένες κινήσεις όταν δημιουργηθεί ευκαιρία για κίνηση προς το καλάθι.

9. Ο τρόπος επίθεσης σχεδιάζεται έτσι ώστε, από τους παίκτες 2 και 5 να εφαρμόζονται «κρυφά» κοψίματα.