Έφτασε η δύσκολη στιγμή να πούμε “αντίο” σε έναν άνθρωπο, που για τους περισσότερους από εμάς, δεν είναι συγγενής μας, αλλά όλα όσα έκανε για εμάς, τον καθιστούν πιο αγαπητό από τους αγαπητούς.
Και είναι μία πολύ φορτισμένη συναισθηματική ημέρα, η ημέρα που θα τον αποχαιρετίσουμε.
“Άνοιξη του 1982, Πασαλιμάνι.
Απόγευμα εκείνης της ημέρας περνάω το κατώφλι της σιδερένιας πόρτας του ανοικτού γηπέδου της Λέσχης.
Ο προπονητής με υποδέχεται χαμογελαστός κι αμέσως με εντάσσει στην προπόνηση γνωρίζοντας μου τα υπόλοιπα παιδιά.
Διδασκαλία στο μπάσιμο σουτ. Πόσο έντονα τα συναισθήματα αυτής της πρώτης προπόνησης.
Ο κυρ- Αλέκος να μου δείχνει το πιάσιμο της μπάλας και πως θα τοποθετήσω το πρώτο βήμα, μετά το δεύτερο, πως θα σπρώξω τη μπάλα προς το καλάθι.
Κάνω τα πρώτα μου δεξιά μπασίματα-σουτ.
Μετά πάμε στα αριστερό μπάσιμο, αμάν τι δυσκολία αυτή, να πρέπει να κάνεις την ίδια κίνηση από τα αριστερά, μοιάζει ακατόρθωτο. Μόνο ένα παιδί το κάνει σωστά, ο Χρήστος Μαργέλης.
Φυσικά προσπαθώ να τον αντιγράψω άμεσα. Την επόμενη προπόνηση τα καταφέρνω! Και ο προπονητής βάζει εμένα και τον Χρήστο να δείχνουμε το αριστερό μπάσιμο! Τι χαρά!
Τις επόμενες ημέρες, ένα Σάββατο πρωί, μας παίρνει ο Κυρ Αλέκος και μας πηγαίνει με το τρένο μέχρι το Μαρούσι για να παίξουμε στο παλιό κλειστό του Αμαρουσίου σε αγώνα Μίνι Μπάσκετ.
Και η πιο όμορφη στιγμή μετά τον αγώνα, όταν μας έχει όλους δίπλα του, πριν πάρουμε το τρένο της επιστροφής, μας μιλάει για το πως παίξαμε και μας κερνάει όλους από ένα παγωτό!
Αξέχαστες στιγμές!”
Κύριε Αλέκο Σπανουδάκη, είσαι ο άνθρωπος του μπάσκετ που τόσο πολύ αγάπησα, μαζί με τον Σταύρο Κατσαφάδο και τον Γιάννη Σπανουδάκη, γιατί όχι μόνο μου δείξατε εμπιστοσύνη στα πρώτα μου βήματα ως παίκτης, αλλά και μου εμπιστευθήκατε μία θέση δίπλα σας, ως προπονητή από το 1992 έως το 1999.
Απίστευτα όμορφα χρόνια στο Πασαλιμάνι, κοντά σου αγαπημένε μας Αλέκο Σπανουδάκη.
Θα είσαι πάντα στις καρδιές μας.”
Μακάρι το ιστορικό λάθος με το γήπεδο στη Λέσχη στη Πασαλιμάνι, να διορθωθεί σύντομα.
Προσωπικά έχω καταθέσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα σε εκείνους που πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις.
Ας το κάνουν έστω και τώρα, ως ελάχιστο φόρο τιμής απέναντι σε εσένα Αλέκο Σπανουδάκη και στον Γιάννη Σπανουδάκη.
