Είναι η φυσιολογική εξέλιξη της ζωής.
Τα πάντα αλλάζουν.
Κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και βλέπουμε το πρόσωπο με τις ρυτίδες.
Πίσω από τον καθρέφτη όμως, υπάρχει το παιδικό πρόσωπο της καρδιάς μας. Μπορούμε να επιλέξουμε τι θέλουμε να βλέπουμε και να διαμορφώνουμε ανάλογα τα συναισθήματά μας.
Τα πάντα αλλάζουν.
Κάποτε διαβάζαμε εφημερίδες και τώρα διαβάσουμε ιστοσελίδες.
Κάποτε στέλναμε γράμματα και τώρα στέλνουμε sms, e mails, κλπ.
Κάποτε πηγαίναμε με τα πόδια και τώρα έχουμε αυτοκίνητο.
Κάποτε τρώγαμε σουβλάκι στη Δροσοπηγή και τώρα Hot Dog στα Ιμαλάια.
Κάποτε ήμασταν παιδιά και τώρα έχουμε δικά μας παιδιά.
Κάποτε ήμασταν μόνοι μας και τώρα έχουμε οικογένεια.
Κάποτε είχαμε τους γονείς μας και τώρα μας λείπουν.
Κάποτε τρέχαμε στο γήπεδο του μπάσκετ και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε τις υποχρεώσεις (με ή χωρίς lockdown).
Κάποτε είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση και τώρα έχουμε HD οθόνη, κινητό τηλέφωνο, tablet κλπ.
Κάποτε μαζευόμαστε σε μικρές παρέες και λέγαμε και καμιά @!!@…. για να περάσει ή ώρα, τώρα γράφουμε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είμαστε μία μεγαλύτερη παρέα.
Κάποτε στο Πασαλιμάνι, υπήρχε ένας αθλητικός χώρος, όπου γενιές και γενιές μεγάλωσαν παίζοντας μπάσκετ, βόλεϊ και κάνοντας κωπηλασία.
Και πριν από αυτές τις γενιές, που δεν υπήρχαν τα γήπεδα, τα παιδιά έπαιζαν στις ακτές του μικρού λιμανιού, κολυμπούσαν, ψάρευαν.
Ίσως οι μελλοντικές γενιές θα κάνουν κάτι άλλο σε αυτή την περιοχή (υγεία να υπάρχει) και να ζήσουν τις δικές τους όμορφες στιγμές.
Σεβασμό για αυτή τη γενιά και τους αθλητές-τριες και προπονητικό επιτελείο, που κάνουν τη δική τους προσπάθεια στο αγαπημένο τους άθλημα την αντισφαίριση.
Και πάλι ο χώρος στον Ολυμπιακό ανήκει. Πάντα θα ανήκει σε αυτόν, στις καρδιές και στα συναισθήματα του λαού του. Θα είναι ένα αγαπημένο μέρος του Πειραιά. Ότι χρήση και αν έχει, από κάθε γενιά ανθρώπων που περπατούν το πλακόστρωτο στο Πασαλιμάνι.
Το τμήμα της καλαθοσφαίρισης του Ολυμπιακού πέρασε κάποια στιγμή στο ανοικτό γήπεδο της Λέσχης, μετά στο «Παπαστράτειο», στη Γλυφάδα, στο Ελληνικό, στον Κορυδαλλό, τώρα στο ΣΕΦ και αύριο ποιος ξέρει που, μακάρι σε ένα ιδιόκτητο χώρο.
Εκείνο που μένει σε κάθε γενιά είναι οι αναμνήσεις, όμορφες και άσχημες.
Η κάθε νέα γενιά δημιουργεί τις δικές της, πολλές φορές χωρίς να νοιώθει την ανάγκη να γνωρίζει το παρελθόν. Αυτό είναι και ένα δύσκολο πράγμα, κάθε γενιά πλέον να πρέπει να μάθει τι έκαναν οι προηγούμενες . Σε μερικές δεκαετίες μόνο ιστορία θα πρέπει να κάνουν τα παιδιά στο σχολείο, από τον όγκο της συσσωρευμένης πληροφορίας για το παρελθόν.
Σίγουρα για την καλαθοσφαιρική γενιά μας, θα ήταν όμορφο δίπλα στην παλιά Λέσχη του Ολυμπιακού να υπάρχει το ανοικτό γήπεδο του μπάσκετ έστω και ως μουσειακός χώρος.
Αλλά είπαμε, τα πάντα αλλάζουν.
Υπάρχει ένα πολύ όμορφο μουσείο στο νέο γήπεδο Καραϊσκάκη. Υπάρχει ένας όμορφος εκθεσιακός χώρος στα γραφεία της Πλατείας Αλεξάνδρας.
Υπάρχουν οι αναμνήσεις μας.
Για αυτές θα χαμογελάμε, θα μιλάμε μεταξύ μας, θα βλέπουμε ότι αναλογικό φιλμ έχει διασωθεί σε ψηφιακή μορφή και θα λέμε πόσο τυχεροί υπήρξαμε και τις δημιουργήσαμε με υγεία και προσπάθεια.
Τα πάντα αλλάζουν.
Να προσευχόμαστε, να ελπίζουμε, να συνεργαζόμαστε, να βρίσκουμε τις λύσεις πέρα από τις διαφορές μας.
Να συμμετέχουμε (όσο μπορούμε ακόμη, γιατί μας «φεύγουν» και τα δικά μας χρόνια όπου να ’ναι), στη προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας, στηρίζοντας τις δικές τους προσπάθειες.
Ζούμε τις δικές μας δύσκολες εποχές.
Για μία ακόμη φορά πρέπει να κάνουμε υπομονή και μαζί με τα παιδιά μας να πορευθούμε όσο μπορούμε καλύτερα τις δικές μας δύσκολες ημέρες.
Μετά θα απολαύσουμε τις όμορφες στιγμές που θα έρθουν, έχοντας την υγεία που είναι το πολυτιμότερο αγαθό.
Να είστε καλά.
Coach Γιάννης Τσουμπρής
Πειραιάς, Νοέμβριος 2020
