Μία μπασκετική ιστορία του Μαρτίου 1997…
20 χρόνια πριν λοιπόν, σε μία παιδική ομάδα μίας γειτονιάς, τα παιδιά προσπαθούν εδώ και μήνες σε νέους δρόμους εκμάθησης του αθλήματος, παρά τις δυσκολίες του ανοικτού γηπέδου.
Ο προπονητής στα πρώτα του βήματα τότε, έχει ξεκαθαρίσει στα παιδιά από την αρχή της σεζόν τη φιλοσοφία του… «Παιδιά, θα είμαστε για λίγο χρόνο μαζί στο παιδικό μπάσκετ.
Πρέπει να δουλεύουμε καθημερινά για τα βασικά του αθλήματος, χωρίς να δίνουμε περισσότερη σημασία στα αποτελέσματα. Θα γίνετε αξιόλογοι παίκτες τα επόμενα χρόνια, με τη βελτίωση της ατομικής τεχνικής σας. Σας περιμένει σύντομα το εφηβικό μπάσκετ και μετά το αντρικό.
Υπομονή και επιμονή σας ζητάω».
Τα χρόνια πέρασαν και από αυτή τη φουρνιά κάποια παιδιά παίζουν μπάσκετ ακόμη, ένας έφτασε μέχρι και την Α1 και ήταν πρώτος σκόρερ σε εθνικές κατηγορίες.
Ένα άλλο παιδί από αυτή την μικρή ομάδα της γειτονιάς, που ήταν και ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης της, ρώτησε μία ημέρα στην προπόνηση: «Coach, έχω μία απορία.
Με τη δουλειά που κάνουμε, όταν παίζουμε κόντρα σε μεγάλες ομάδες και μπορώ να αντιμετωπίζω στα ίσα κάποια παιδιά που τα κάλεσαν στην εθνική ομάδα, εγώ γιατί δεν έχω δεχτεί κλήση έστω και για μία προπόνηση; Δηλ. τι περισσότερο έχουν αυτοί από εμένα.
Είμαι πολύ προβληματισμένος και στεναχωρημένος.
Την επόμενη ημέρα ο προπονητής του, πήρε το θάρρος και πήγε στην προπόνηση της εθνικής ομάδας παίδων, για να συναντήσει τον εκλέκτορα προπονητή.
Είδε την προπόνηση των αθλητών που του είχε αναφέρει ο παίκτης του. Μετά την προπόνηση, πλησίασε τον προπονητή της εθνικής και τον παρακάλεσε να δεχτεί έστω και για μία προπόνηση τον παίκτη του.
Ήταν πολύ διστακτικός αφού η ομάδα που εκπροσωπούσε ήταν μίας γειτονιάς, ενώ οι παίκτες που είχε καλέσει ήταν από μεγάλες ιστορικές ομάδες.
Τελικά, τον έπεισε!!!! «Φέρε τον, την επόμενη Τετάρτη αλλά μόνο για μία προπόνηση αφού πλέον έχω καταλήξει στην τελική δωδεκάδα που θα πάει στο Πανευρωπαϊκό».
Ενημέρωσε τον παίκτη της ομάδας του για την εξέλιξη αυτή και του ξεκαθάρισε ότι ήταν για μία και μοναδική φορά. Ένα λαμπρό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του. «Θα δεις coach και θα με καμαρώσεις έστω και για μία φορά».
Την επόμενη Τετάρτη το απόγευμα λοιπόν, πάλι στον χώρο της προπόνησης της εθνικής ομάδας. Το παιδί συγκεντρωμένο και αποφασισμένο… ήταν καταπληκτικός στην προπόνηση… άμυνα, επίθεση, πάσες, σουτ, κλεψίματα, κοψίματα, ρημπάουντ, ένας εναντίον ενός… αισθάνθηκε ο προπονητής του, ταυτόχρονα ενθουσιασμό.
Αλλά ένοιωσε και στεναχώρια που δεν τον είχε δει κάποιος από την εθνική, να αντιμετωπίζει όλους αυτούς τα τελευταία 2 χρόνια ως αθλητής παμπαιδικού και παιδικού.
Η προπόνηση τελείωσε.
Φεύγοντας από το γήπεδο το παιδί ιδρωμένο αλλά απόλυτα ευτυχισμένο, αγκάλιασε τον προπονητή του.
Και του είπε: «σε ευχαριστώ coach, μου φτάνει για μία ζωή που τους απέδειξα και εδώ μέσα ότι τους έχω μπασκετικά».
Αργότερα στη πορεία του το παιδί αυτό δεν μπόρεσε να παίξει το μπάσκετ που μπορούσε.
Οι τραυματισμοί από την καταπόνηση των προπονήσεων στα ανοιχτά γήπεδα, τον κράτησαν μακριά από την εξέλιξη που προσδοκούσε…
Τι προέκυψε από αυτή την ιστορία;
Πράγματι, ο προπονητής της εθνικής τα επόμενα χρόνια επηρεασμένος από αυτό το περιστατικό, άρχισε να παρακολουθεί τα παιχνίδια αυτής της ομάδας. Και κάλεσε αρκετούς παίκτες στο ρόστερ της εθνικής παίδων τα επόμενα χρόνια.
Ξέχασε αυτόν τον προπονητή, ώσπου μία ημέρα εντελώς τυχαία πριν 2 χρόνια, παρακολουθούσε μαζί με αυτά τα παιδιά έναν αγώνα μπάσκετ. Πέρασε δίπλα τους. Τα παιδιά τον σταμάτησαν, τον αγκάλιασαν και τον φίλησαν. Γυρίζοντας προς τον προπονητή της εθνικής του είπαν: «coach, αυτός μας έμαθε μπάσκετ και μας πήρες στην εθνική!»
Χαιρέτισε και έφυγε… σκεπτόμενος:
«Παιδιά σας ευχαριστώ, αλλά όλα τα οφείλετε στη δική σας προσπάθεια και στην προσπάθεια που έκαναν και οι επόμενοι σας προπονητές.
Εγώ απλά έβαλα ένα λιθαράκι. Επιπλέον, κάθε ημέρα προσπαθώ να μαθαίνω νέα πράγματα για τη διδασκαλία του μπάσκετ πιστεύοντας ότι γνωρίζω ελάχιστα…Να είστε όλοι καλά.
Όπως είπε και ο coach Jim Valvano, νοιώθω ευλογημένος που πέρασα κοντά σας όλα αυτά τα πρώτα προπονητικά χρόνια».
